یه گله!

از دوستایی که میان تو وبلاگم  و نظر نمیدن!

من دوست دارم اگه اومدی سراغم  یا نظرت رو بگی یا با یه سنگ محکم بکوبی تو سرم و منو از زندگی ساقط کنی!

من یه مسلمونم

ولی

 روزه نمیگیرم شما چطور؟

ماه رمضون نزدیکه. خیلیا تو این ماه روزه میگیرن بعضیام به دلایلی روزه نمیگیرن.

نمیخوام نصیحت کنم یعنی اصلاً خودم رو لایق نصیحت کردن نمیدونم و اینا فقط نظرات شخصی منه شایدم درست نباشه تشخیص اینو میذارم به عهده ی شما!

به نظر شما فاصله ی ادعا تا عمل چقدره؟

جمله ی "من یک مسلمان هستم" یه ادعاست و روزه گرفتن، نماز خوندن و ... به این ادعا جامه ی عمل میپوشونه.  اینو اطمینان داشته باشید کسی که ادعای مسلمونی میکنه ولی عملش با ادعاش تناقض داره روی ادعاهای دیگش هم نمیشه حساب باز کرد.  مثلاً اگه ادعا کرد دوست ماست نباید ازش انتظار داشته باشیم که مثل یه دوست با ما رفتار کنه.

یه مثال ساده

ادعا یعنی اینکه نوک قلم رو بذاری روی کاغذ و عمل مثل یه خطه.  اگه نوک قلم رو گذاشتی رو کاغذ و حرکتش ندادی چیزی که روی کاغذ میمونه یه صفره!

به هر حال

من میمیرم واسه ماه رمضون

مخصوصاً افطارش

وای چه حالی میده

ربنای دم افطار

ازحنجره ی طلایی استاد شجریان

و گوش کردن به صدای دعای

محمد اصفحانی بعد از افطار

واین لذت

فقط نصیب کسایی میشه که روزه میگیرن!

تو روزنامه ی جاو جم داستانی نقل شده بود که حسابی به دلم نشست.

رفاقت

سعید و حمید دو دوست بودن که پای پیاده از یه بیابون عبور می کردن.  اونا در پی راه سر موضوعی مشاجره کردن و سعید از روی خشم به صورت حمید سیلی زد.

حمید خیلی آزرده شد ولی بدون اینکه چیزی بگه روی شنهای بیابون نوشت:

امروز بهترین دوستم به صورتم سیلی زد!

اون دو رفتن تا به برکه ای رسیدن نشستن تا آبی به سر و روشون بزنن که یه دفعه حمید لیز خورد و افتاد توی برکه.

سعید با تلاش زیاد اونو نجات داد.

حمید بعد از نجات پیدا کردن روی یه صخره ای این جمله رو حک کرد:

امروز بهترین دوستم سعید منو از مرگ نجات داد!

                                               بابا علی از شاهرود

بله بچه های عزیز اگه کسی به شما آزاری رسوند باید زود فراموش کنید ولی اگه کسی به شما محبت کرد هر وقت اونو دیدید باید محبتش رو به یاد بیارید! ولی نمیدونم چرا بعضی از ما برعکس عمل میکنیم!؟ بعضیا فکر آ زاری که ازدیگران دیدن رو مثل یه زخم تازه نگه میدارن و میخوان اونو با انتقام معالجه کنن ولی محبت دیگران مثل بوی عطر از اونا فراریه!

 اینم به مناسبت روز پدر شاید یکمی دیره ولی...

Father"s Day  

I love you, Dad, for all the things you do.
You make laugh when I am feeling blue.
You can untie the hardest knot of all,
Although I"ve tugged the lace until it"s small.

You know the reason for "most everything,
Like why it rains and why bees sometime sting,
Like why the sun comes up and flowers bloom,
And why a jet creates a sonic boom.

You are the closest friend I"ve ever had.
You share with me the times both good and bad.
You play those games I know you hate to play.
And plan a trip for me each holiday.

I love you, Dad, for all the things you do,
But most of all I love you, Dad, for you

DADS

Delightful and loving,
Loved and admired,
Dad, you"re my hero,
My life you"ve inspired.

And when all my blessings
Are counted each day,
I thank God in heaven
For Dad when I pray.

Dad thanks for your presence
Throughout thick and thin;
You"re more than a parent,
You"re my wonderful friend.

 بخونید به شرط اینکه حتماً نظر بدید

یارو قله ی شیرکوه رو نتونست فتح کنه میخواد بره اورست!

اون کسی که میگه از گل زیبا تر وجود نداره

حتم دارم روی تو رو ندیده!

یکی به من بگه چرا؟! 

چرا تو عزاداریا به هر راهی متوسل میشن تا

 مردم رو به گریه بندازن حتی

به قیمت حقیر کردن امامان عزیز ما که

 مظهر تمام نکات مثبت هستن. 

 مگه فقط هدف گریه کردنه؟

پا روی مورچه گذاشتن یعنی با دم شیر بازی کردن!

                                                       وقتی این جمله رو نوشتم یاد یه شعر معروف افتادم.

                    فکر میکنید چه شعری؟

از یه جمله ی عاشقانه شروع کردم کم کم اصلاحش کردم یه وقت دیدم شده داستان!

خیلی واسه اسمش فکر کردم بالاخره تصمیم گرفتم اسمشو بذارم دختر فراری! 

مخ این چلچله ها رو خیلی راحت میشه زد!"

تو اولینی!

من تو را در شکوه آبشاران و گردش فلک میبینم!

تو را من در زیبا گل بهاری، مستانه آواز قناری و برکه ی پر ز ماهی میبینم!

در سنجاقکی چالاک که با وقار در لابلای گلها در گردش است.

در اشک شوق گلبرگ در صبحگاهان و سرخی غروب در شامگهان.

همه چیز نشانه ی توست!

چون چشم باز میکنم تو اولینی! 

یه گزارش از یزد!

    سلام من گزارشگر بر گل زی هستم با یه گزارش دیگه!

یه روز واسه تهیه ی گزارش به کویر مرکزی کشور عزیزمون رفتم. تا چشم کار میکرد شن بود.  راه رفتن تو زمین شنی خستم کرده بود!  همینطور که میرفتم نگام رو بر گردوندم.  جای پاهام رو شنها میموند.  با خودم گفتم چه خوب میتونم از همین راهی که اومدم به راحتی بر گردم!

بوته های خار با فاصله ی زیاد روئیده بودند. 

 کنار یه سنگ بزرگ بوته ی خار باریکی توجه من رو به خودش جلب کرد. با خودم گفتم بد نیست با اون مصاحبه کنم!

"سلام بوته ی خار قشنگ میبینم از همه بلندتری و لاغرتر ولی باز در تلاشی!؟"

بوته ی خار گفت "مگه میشه تو کویر تلاش نکرد"

بعد به پایین اشاره کرد و ادامه داد

"این بوته ی بیچاره رو نگاه کن اگه میدونست چی در انتظارشه اینقدر

 نمیخوابید"

گفتم "خب چرا بیدارش نمیکنی مگه تو حس نوع دوستی نداری"

خار گفت "چند بار تا حالا بیدارش کردم اما باز میگیره میخوابه"

خار تنبل رو صداش زدم بلند و بلندتر تا بالاخره بیدار شد.

با دست شنها رو کاملاً پس زدم و گفتم 

 "بیا اینم یه فرصت دیگه تنبلی رو بذار کنار"

بوته ی خار شروع کرد به نصیحت کردن رفیق تنبلش

 یه تنبل همیشه از زمونه عقب میمونه.

اگه تنبلی کنی قافله ی زندگی تو رو جا میذاره.

اگه رشت نکنی باد گذر زمان،  تو رو زیر شنهای کهنگی مدفون میکنه!

اون در حال نصیحت کردن بود که من به راه افتادم.

تا اینکه طوفان شن منو زمین گیر کرد.

بعد از چند دقیقه طوفان فروکش کرد من فهمیدم که گزارش تهیه کردن تو کویر به این سادگی نیست.

تصمیم گرفتم به خونه بر گردم اما طوفان جای پاهام رو از بین برده بود!

از روی خورشید جهتم رو پیدا کردم و راه افتادم!

هرگز فکر نمیکردم که یاد گرفتن یه چیز ساده یه روز جون من رو نجات بده.

  وقتی به سنگ بزرگ رسیدم از بوته های خار خبری نبود!

            از سنگ سراغ دوستام رو گرفتم اون گفت

طوفان بوته ی بلند رو شکست و بوته ی تنبل رو زیر شنها مدفون کرد اما

بوته های معمولی هنوز سر جاشون هستند!

 u u u

  غنچه ی لب تو وقتی باز بشه دنیا واسم گلستون میشه!

کی میگه با یه گل بهار نمیشه؟!